"Η αρχική έμπνευση για τη ζωγραφική έρχεται από παιδικές μνήμες, από παιδικά βιώματα. Είναι αυτή η έντονη επιθυμία να γυρίσεις νοητά πίσω, στο ξεκίνημα σου ή να ζεις σε έναν κόσμο τελείως φανταστικό, γεμάτο συναισθήματα.
Η εργασία μου στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά επηρέασε την δουλειά μου καθώς μου πρόσφερε μια νέα θεματολογία. Πάντα μου άρεσε η θάλασσα…κυρίως γιατί έζησα στα νεανικά μου χρόνια στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Στα ναυπηγεία όμως είδα τα πλοία και τις βάρκες στα διάφορα στάδια της ζωής τους: στην γέννηση τους – κατασκευή στα καρνάγια, στην ωριμότητα τους – επισκευαστική φάση και στο τελείωμα τους.
Ίσως είναι η στιγμή που αρχίζει η δουλειά…έχω σχεδιάσει και έχω απλώσει τα χρώματα στην παλέτα. Η στιγμή είναι μαγική. Και τότε αρχίζει μια πάλη ανάμεσα στα χρώματα, ανάμεσα στο φως και στην σκιά, ένας αγώνας αμφισβήτησης. Αμφισβήτηση για το αν το αποτέλεσμα ανταποκρίνεται στην αρχική επιθυμία. Η απάντηση έρχεται μόνη της όταν η δημιουργία είναι αποτέλεσμα του αυθορμητισμού και εκφράζεται με δυνατά συναισθήματα.
Το πορτοκαλί, το κίτρινο, το κόκκινο, το μωβ είναι χρώματα που με τρελαίνουν, σχεδόν μου δημιουργούν παραισθήσεις, καθώς χάνομαι μες στις αντιθέσεις.
Απότομα επιχειρώ μια χρωματική φόρμα στον λευκό καμβά, έστω σε ένα κομμάτι του, σε ένα μικρό τμήμα. Όταν μου είναι αρεστό, όταν με ικανοποιεί, το αφήνω και πάω σε άλλον πίνακα και μετά σε άλλον. Κι έτσι, μπορεί να έχω 20 πίνακες ταυτόχρονα, οι οποίοι περιμένουν να ολοκληρωθούν. Υπάρχουν πίνακες που χρειάστηκαν 10 χρόνια για να πάρουν την τελική τους μορφή.
Και κάτι σοβαρό που κατάλαβα κάνοντας αυτοκριτική, είναι ότι όσο κοιτάζω προς τα πίσω, ομολογώ ότι οι πρώτοι μου πίνακες με ικανοποιούν περισσότερο, από συναισθηματική άποψη. Ήταν πιο αυθεντικοί, τους διακατείχε μία αθωότητα και εξέφραζαν περισσότερο συναίσθημα. Οι μεταγενέστεροι πίνακες μου είναι πιο τελειοποιημένοι τεχνικά και έχουν μεγαλύτερη ωριμότητα, μα ίσως κρυφά εκφράζουν μια πονηριά και μια σκοπιμότητα".